مسترالمپیای 1998 (mr olympia 1998) را میتوان غیر قابل پیش بینی ترین المپیا دانست. چرا که کسی قهرمان این مسابقه شد که در المپیای قبلی نهم شده بود، خود رونی در این باره چنین میگوید: هیچ وقت فکر نمیکردم روزی آقای المپیا شوم... البته همه ما میدانیم با بدنی که کلمن در سال 98 ساخته بود شایسته قهرمانی بود. به نظر من اگر دوریان یتس بازنشست نمیشد و در این مسابقه هم شرکت میکرد اوضاع کمی متفاوت بود!
المپیای 98 چند شرکت کننده تازه وارد نیز داشت که یکی از آنها احمد حیدر (Ahmad Haidar) بود، با بدنی خشک و متناسب که نتوانست مقامی بهتر از شانزدهم را کسب کند(یعنی یکی مونده به آخری).
تازه وارد دیگر ارنی تیلور (Ernie Taylor) بود با پشت بازوهای عجیب که نتیجه مصرف سینتول بود... با این حال او در این مسابقه مقام هشتم را کسب کرد!
پول دیلت (Paul Dillett) غول پیکر نیز جز حذف شدگان این مسابقه بود!
نفر نهم این مسابقه مایک ماتارازو (Mike Matarazzo) بود که نسبت به سال قبل پیشرفت خوبی داشت و بدن نسبتاً آماده ای را ارائه داد.
نفر هفتم هم لی پریست (Lee Priest) بود با یک پله سقوط نسبت به سال قبل!
کریس کورمیر (Chris Cormier) که برای اولین بار جز شش نفر اول قرار گرفت توانست مقام ششم را کسب کند.
شان ری (Shawn Ray) هم با دو پله سقوط نسبت به سال قبل پنجم شد.
کوین لوررون (Kevin Levrone) هم مثل همیشه با بدنی حجیم ولی آبدار، چهارم شد.
ناصر الصونباطی (Nasser El Sonbaty) از نظر فرم عضلانی کمی متفاوت نسبت به سال های قبل ظاهر شد! نسبت به سال قبل پوست کاغذی تر، بدن خشک تر ولی کمی نامتناسب اون هم به خاطر تزریق سینتول به قسمت پشت شانه!
در نظر سنجی های قبل از مسابقه نظر مردم بیشتر به فلکس ویلر (Ken Wheeler) بود اما برتری و شایستگی رونی خودش را نشان داد...و فلکس در نهایت دوم شد.
رونی کلمن (Ronnie Coleman) در این مسابقه به گفته خودش با بهترین حالت بدنی عمرش ظاهر شد. بدنی پر از خطوط عرضی همچنین بسیار خشک و عضلانی و... البته دو ایراد میتوان از او گرفت، یکی ساق پای بسیار ضعیف که بستگی به ژنتیک فرد دارد و دیگری ژنیکوماستی بودن سینه سمت چپ رونی!
در زیر تصاویر مربوط به مسترالمپیای 1998
خوشحال میشیم اگه نظرات خودتان را با ما در میان بگذارید.
ممنون تا به حال متوجه ژنیکوماستی رونی نشده بودم. در تصویر آخری حسابی مشهود است